කවිය මගේ අවියයි

නොමැත මා ළඟ තුවක්කු
නැතිය ගජනා කාල තුවක්කු
නොවේ බෝම්බ හෝ යුධ ටැංකි
වදන් පමණිය ඇත්තෙ මා සතු

එහෙත් ඒවා මගේ නොව
මගේ භූමියටයි ඒ අයිති
මා අයත් ජනපිරිසගේ වදන්ය

තුවක්කු අත දරා පිරික්සුමෙන්
යුද ටැංකි තුළට වී සැරිසරණ
ඒ රණවිරු බල සේනා
කුමට තැති ගන්නේද මගේ කවිවලින්??

සෝදිසි විපරම් කරමින් ඉදිරිපස අසල්වාසයෙහි
වීදියෙහි මගේ පා සටහන් බලමින්
නොදන්නා අංකවලින් ඇමතුම් දෙමින්
ප්‍රතිචාරයක් නැතිවම විසන්ධි කරමින්

මහ රැයෙහි සුනඛයන් හඬ නගා බුරවමින්
මද්දහන් වේලෙදි මෝටර් සයිකල් අරා ගොරබිරම් හඬ නගමින්
අවුස්සා පහුරු ගා බලමින් මගේ පොත්පත්
සිතුවෝය ඒ රණවිරු බල සේනා
මා සිඳ බිඳ වැටේ යයි ඒවායින්

ඔව්! සැබවින්ම බිය විය යුතුයි නුඹලා
නුඹලාගේ තුවක්කු කඩා බිඳ දමන
නුඹලාගේ පුපුරන දෑ සුනුවිසුනු කර දමන
නුඹලාගේ යුධ යන්ත්‍ර පුපුරුවා හරින
නුඹලාගේ කඳවුරු වනසා දමන
මගේ ඒ කවිවලට!

සටන් වදින්නෙමු අපි අපේ මව්බිම වෙනුවෙන්
වැටුප් ලබන්නෙහු නුඹලා
අපේ භූමිය පැහැර ගැනීම වෙනුවෙන්

ඉතින් නුඹලා බිය විය යුතුයි හැමදා
මගේ කවිවලට;
අපේ ජනසෙනඟට;
අපේ භූමියට..

– දීපචෙල්වන් ප්‍රදීපන්

පරිවර්තනය – වොජිත් කරුණානායක

Publish by thecolombopost.net

Poem In Tamil கவிதை எனது ஆயுதம்

• In English POEM IS THE WEAPON I POSSESS!