මගේ ත්‍රස්ත බිළින්දා

අපේ තුවක්කු වලින් පුබුදියි සාමයේ කුසුම්
කියා පවසද්දී ඔහු
සාමය කොයිවගේද?
කියා නොඇසුවෙමි මම

අපගේ අක්ෂීන් සුරකිනු ඇත ආරක්ෂාව
කියා කියද්දී ඔහු
ආරක්ෂාව ඇතිවිට කෙබඳුද ස්වභාවය?
කියා නොඇසුවෙමි මම

ඇකුමන් නොකෙරුවෙමු අපි ඔබේ රට
කියා කියද්දී ඔහු
මේ සේනා කඳවුරු, බුදු රූ කොයින්ද?
කියා නොඇසුවෙමි මම

අපි සැවොම වැසියෝය එකම දේශයක
කියා පවසද්දී ඔහු
ඔබ ඔබේ සොයුරන්ට සලකන්නෙ කොයි ලෙසද?
කියා නොඇසුවෙමි මම

අතුරුදන් වෙලා නෑ කිසිකෙනෙක්
කියා කියද්දී ඔහු
සිරගතවූවෝ කොහිගියෝද?
කියා නොඇසුවෙමි මම

කිසි ළඳක් දූෂණය කොට මරා නොදැමිණි
ලිහවා සළුපිළි එකපෙළට පෙලගස්වා කිසිදු යුව ජනයෙක්
වෙඩි තබා සිරස පසුපසට මරා නොදැමිණි
කියා පවසද්දී ඔහු
මෙබිම රුහිරෙන් තෙත්වුණේ කෙලෙසද?
කියා නොඅසා සිටියෙම්ය මම

'අපි මැරුවෙ නෑ කිසි කෙනෙක්
ත්‍රස්තවාදින් හැර'
කියා කියද්දී ඔහු
'ත්‍රස්තයෙකි මගෙ බිළිඳු දරුවා'
කියා කියුවෙමි මම ඔහුට

- දීපචෙල්වන් ප්‍රදීපන්

'මගේ ත්‍රස්ත බිළින්දා' අද උතුරේ දමිල කවීන් අතර ප්‍රබලතම හඬක් හිමි කවියකු ලෙස සැලකෙන දීපචෙල්වන් ගේ කවි අතර ඉතා වැදගත් එකකි. මේ කවිය, ත්‍රස්තවාදීන් ලෙස හංවඩු ගසා මරා දමනු ලැබූ, විමුක්තිය උදෙසා සටන් වැදුනු දමිල ජාතියේ දරුවන් පිළිබඳ ප්‍රකාශනයකි. වොජිත් කරුණානායක විසින් සිංහලයට නගන ලදී.

බංකරයක් තුල ගෙවුණු අඳුරු දින

අකුරු අහිමිවූවන් ගේ නිසල මුහුණු අස
ගී ගයමින් නටන මැසි මදුරු කැලන්ය

රැයත් දවාලත් අතර
මහා යුධ සන්නාහයක්
මගේ ගම තුල සැරිසරන සඳ
දකින්නට නොමැතිය කෙළිමින් සිටිය දරු කැල

සාක්ෂිකරුවන්ගෙ භූමියේ
සිරගත කෙරුණු දරුවෙකු
කිසිවෙකුත් නැත අනුමැතිය දෙන
තවත් එක අඳුරු සමයක
බංකර ගතවූ දරුවන්ය

අහසෙහි පියාඹන යානාවන් නොමැත
කිසිදු ලෙසකින් නොඑයි ෂෙල් වෙඩි
දස දිශා දෙස බලා අහසෙහි
බියෙන් තැතිගත් දරුවන්ය

තුවක්කු දැන් නොමැත අප අත
බෝම්බ කිසිත් නොමැතිය
ගුවන් යානාද නැත
අතැර ගියෙමු යුධපිටිය
කඳවුරු බැරැක්කද වසා දැමුවෙමු
එහෙත් වටලා ඇත අපව
සිදුවෙමින් ඇත තවත් යුද ගැටුමක්

හමුදාව සැරිසරන වීදියේ
බයිසිකලය නවත්වන්නට යයි
කවුදෝ කෙනෙක්

කවුරුන්දෝ තට්ටු කරයි දොරට
වසන නිවසෙහි
ගිනි අවි අත දැරූ කිසිවෙක්
හඹා යයි වීදියෙහි
පෑගෙන බයිසිකලය

නගරයේ සියලු දන හට ඇවැසිවූ බංකරය
කොහිද ඇත්තේ මට හිමි බංකරය?

එළිය පිරි සමයක් දැක නොමැත දරුවන්
අඳුරු වූ බංකර්ම
පමණකිය මා සතු

-දීපචෙල්වන් ප්රකදීපන්
පරිවර්තනය – වොජිත් කරුණානායක

In Tamil இருண்டகாலத்தின் பதுங்குழி

කවිය මගේ අවියයි

නොමැත මා ළඟ තුවක්කු
නැතිය ගජනා කාල තුවක්කු
නොවේ බෝම්බ හෝ යුධ ටැංකි
වදන් පමණිය ඇත්තෙ මා සතු

එහෙත් ඒවා මගේ නොව
මගේ භූමියටයි ඒ අයිති
මා අයත් ජනපිරිසගේ වදන්ය

තුවක්කු අත දරා පිරික්සුමෙන්
යුද ටැංකි තුළට වී සැරිසරණ
ඒ රණවිරු බල සේනා
කුමට තැති ගන්නේද මගේ කවිවලින්??

සෝදිසි විපරම් කරමින් ඉදිරිපස අසල්වාසයෙහි
වීදියෙහි මගේ පා සටහන් බලමින්
නොදන්නා අංකවලින් ඇමතුම් දෙමින්
ප්‍රතිචාරයක් නැතිවම විසන්ධි කරමින්

මහ රැයෙහි සුනඛයන් හඬ නගා බුරවමින්
මද්දහන් වේලෙදි මෝටර් සයිකල් අරා ගොරබිරම් හඬ නගමින්
අවුස්සා පහුරු ගා බලමින් මගේ පොත්පත්
සිතුවෝය ඒ රණවිරු බල සේනා
මා සිඳ බිඳ වැටේ යයි ඒවායින්

ඔව්! සැබවින්ම බිය විය යුතුයි නුඹලා
නුඹලාගේ තුවක්කු කඩා බිඳ දමන
නුඹලාගේ පුපුරන දෑ සුනුවිසුනු කර දමන
නුඹලාගේ යුධ යන්ත්‍ර පුපුරුවා හරින
නුඹලාගේ කඳවුරු වනසා දමන
මගේ ඒ කවිවලට!

සටන් වදින්නෙමු අපි අපේ මව්බිම වෙනුවෙන්
වැටුප් ලබන්නෙහු නුඹලා
අපේ භූමිය පැහැර ගැනීම වෙනුවෙන්

ඉතින් නුඹලා බිය විය යුතුයි හැමදා
මගේ කවිවලට;
අපේ ජනසෙනඟට;
අපේ භූමියට..

– දීපචෙල්වන් ප්‍රදීපන්

පරිවර්තනය – වොජිත් කරුණානායක

Publish by thecolombopost.net

Poem In Tamil கவிதை எனது ஆயுதம்

• In English POEM IS THE WEAPON I POSSESS!

කොළඹ දී

මගේ වණ තුවාල සුවපත් කරනු හැකි
මා පවසන වදන් වටහා ගත හැකි
මා නගන තර්ක න්‍යාය අවබෝධ කළ හැකි
එකම මිතුරෙක්
බලාපොරොත්තුව සිටිමි මම
හමුවේවිදැයි මුණගැසේදැයි මේ නගරයෙන්

හිස් සිඳලූ තල් ගස් යළිත් දළුලා වැඩේවිදැයි
උදුරා ගත් නිවහන් යලි අපට ඇවැසි යැයි
නටබුන් නගර යළි පණ ගැන්විය යුතු යැයි
ගරා වැටි ගම්දොර යළි සරුසාර විය යුතු යැ‍යි
පැවසිය හැකි අයෙක් හමුවේදැ‍යි
බලා හිඳිමි මම මුහුදු වෙරළේ බංකුවක් මත හිඳ

අතුරුදන්වූවන් යළි පැමිණිය යුතු බව
දරු අහිමි මව් නෙත්වල කඳුළු පිසලිය යුතු බව
මරා දැමුවන්ගෙ සිහින සැබෑ කළ යුතු බව
කිව හැකි කෙනෙක් මුණ ගැසේදැයි
බලමින් සරමි මේ වීථිවල

සියල්ලන්ටම පසුව
මගේ මව්බසට බුහුමන් කළ හැකි අයෙක්
මගේ ජාතිය පිළිගත හැකි අයෙක්
මගේ දේශය ඉවසන අයෙක්
අපේක්ෂාවෙන් සිටිමි මම
බුදුන් සැතපෙන සිංහල දේශයේ

– දීපචෙල්වන් ප්‍රදීපන්

පරිවර්තනය – වොජිත් කරුණානායක

Thanks: http://sinhala.thecolombopost.net/?p=2832

මම ශ්‍රී ලාංකිකයෙකු නොවෙමි

ඇවිද යනු වස් මායිමෙන් එපිටට
මා වෙත නිකුත් කර ඇති
ගමන් අවසර පතකි
පලස්තීනුවන් අතැ'ති
ඊශ්‍රායෙල් ගමන් බලපත් මෙනි

මුරකපොලු හරහා යනවිට
මම හැඳුනුම් පත දිගුකරමි
ඉරාක වැසියන්ට හිමිව ඇති
ඇමෙරිකන් හැඳුනුම් පත මෙන්

කාසියක් හෝ දෙකක්
මා සතුව ඇත වියදම පිණිස
සිරියානුවන් වෙත විසි කෙරෙන
ප්‍රංස සත සිල්ලර මෙනි

අපගේ පොළොව මත
ජාතික ගීයක් වැයෙයි.
භාරත ජාතික ගීය
මනිපූර් හිදී ගැයෙන කල මෙන්

මා උපන් බිම මත
එසව ළෙලදෙන ධජයකි
තිබ්බතය මත එසැවුණු
චීන්නුන්ගේ කොඩිය මෙනි

මගේ අතැඟිලිවල සළකුණුව ඇත
මවුබිමක් නැති සරණාගතයෙකුගේ මුද්‍රාව
ගින්දරෙන් පුලුස්සා හංවඩු ගැසූ
මියන්මාරයේ දෑතක මෙන්

දීපචෙල්වන් ප්‍ර‍දීපන්

දීපචෙල්වන් ප්‍ර‍දීපන් 1983දී වන්නියේ ඉපිද එහිම හැදී වැඩුණු කවියෙකි. සිය ජනයාගේ අරගලය වෙනුවෙන් දිවි දුන් තම සොයුරා පිළිබඳ මතකයෙන්ද, නොනැවතී ඇවිළ යන යුද්ධය විසින් නිර්මාණය කරන ලද අනවරත ව්‍යසනයනගෙන්ද පරිපීඩිතව එයින්ම පණ පෙවුණු ඔහුගේ යෞවන කවිය, සංහිඳියාව පිළිබඳ ව්‍යාජ නර්මාලාපයන්ට ප්‍ර‍තිමුඛව වැඩෙන නව දෙමළ සාහිත්‍යය පිළිබඳ බලවත් නියෝජනයක් සේ සැළකේ.

පරිවර්තනය: අජිත් සී. හේරත්