මුස්පේන්තු රාත‍්‍රිය

අහස අපට උරුම නැතැයි කී
මුහුද වෙන් කර හුරා ගත් රටෙහි
මරණ වළලා පැමිණෙන
රියයන්හි ඔළු තැලී
මාර්ග මහ මුහුදෙන් වැසී

පරාජය කර දැමු
හයිය හස්ත සියල්ල
මුහුදට ගෙනගොස් දියකර
වචන නොමැති රාත්‍රියේ
මරණ බියෙන් ගිලුණි වතුර

මුහුණු ඉරා දැමු දුපතේ
පැන යන්නට මාර්ගයක් නොමැති
ඇලී තිබුණු ගස් දෙකක් අතර
එක් බෙනයක් තිබුණි සෑදී

එක් ලොකු ලෝකයක, වෙඩි ; හැලෙන
කණ්නාඩියේ
කුඩා එවුන් සිනාසෙනවා පෙනුණි.

වේදනාව සොයමින්
පැමිණෙන විට හමුදාව
සුනකයින් දෙදෙනෙකු ඇවිදිමින් සිටින නගරයක
ඇසුණි උඩුබුරන හඬ

සෑම දෙයක්ම අවසන් වූ තැන
ඉතිරි වූ හිත්
සොයා නැතිකරන්න
අපුරු ඇඳුමකින් ඇවිද සිටියේය සිංහයා

නෙත් වහන්න
රාත්‍රීන් අඬගසන
දවස් වල
කළු රාත්‍රිය
පැමිණියේ අහසින්ය.

හැරී ගිය මුහුදේ
අහස පිරිමදින
මිනිසුන් නැති මිහිපිට
පරාජයක් සටහන් කළ
ඉතිහාසයක
පිරී තිබුණි මරණ

පෑගෙනවා ඇත අපගේ භූමිය
දීපච්චෙල්වන්

13.01.2009


Poem : Theepachelvan
Translation : Anusha Sivalingam